Η καταστροφική πορεία της Εθνικής μας Οικονομίας είναι έργο δύο μοιραίων
Πρωθυπουργών του κ. Κώστα Καραμανλή και του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Ενώ λοιπόν ο
πρώτος τηρεί σιγήν ιχθύος αποδεικνύοντας την ορθότητα της ρήσης ότι η σιωπή
είναι χρυσός, ο δεύτερος δείχνει ακόμη
μέχρι τώρα να μη καταλαβαίνει τη ζημιά
που προκάλεσε στη χώρα.
Επί Πρωθυπουργίας του κ. Καραμανλή μονιμοποιήθηκαν περίπου 290,000 Δημόσιοι
Υπάλληλοι και το χρέος της χώρας εκτινάχθηκε στο 120% του Α.Ε.Π (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν). Αριθμό, που προσπάθησαν να ωραιοποιήσουν και οι
δύο προαναφερόμενοι Πρωθυπουργοί.
Πρώτα, με την αψυχολόγητη απογραφή του κ. Καραμανλή
και μετά με τα αμφισβητούμενα στοιχεία της EUROSTAT του κ. Παπανδρέου, που σαν αποτέλεσμα είχαν και οι δύο ενέργειες, να βλάψουν το κύρος της χώρας
μας, απέναντι στους Ευρωπαίους Εταίρους και στις αγορές που μας έκριναν
αναξιόπιστους για δανεισμό.
Ο κ. Παπανδρέου έπρεπε να προκαλέσει εκλογές, όταν ανακάλυψε ξαφνικά, ότι
λεφτά δεν υπήρχαν. Αντ’ αυτού κάλεσε το Δ.Ν.Τ χωρίς να ρωτήσει το Λαό ως όφειλε. Συνεχίζοντας τα
λάθη του, την πλέον ακατάλληλη ώρα “θυμήθηκε” το Λαό, και ζήτησε Δημοψήφισμα, πλήττοντας
για ακόμα μια φορά την αξιοπιστία της χώρας.
Η ακραία μονεταριστική πολιτική της σχολής του Chicago που εφαρμόστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, η
αύξηση της κατανάλωσης μη επενδυτικών προϊόντων, σε συνδυασμό με την
Σοβιετοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης του κράτους και του υψηλού κόστους της,
μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Σε εποχές ύφεσης, η Κευνσιανή συνταγή της στροφής των
δαπανών του κράτους σε Δημόσιες
Επενδύσεις, συνήθως δρα ευεργετικά στην μεγέθυνση της οικονομίας και
ενεργοποιεί στη συνέχεια τον ιδιωτικό τομέα.
Εθνικό Οικονομικό πρόγραμμα ανύπαρκτο. Αντ’ αυτού φορομπηχτικά μέτρα προς
χάριν διατήρησης του υδροκέφαλου Δημοσίου. Ξεπερασμένες Πολιτικές οι οποίες
είχαν εφαρμοστεί στις δεκαετίες του 50 και του 60 στην Σουηδία βασισμένες στην
υπέρ-φορολόγηση των εισοδημάτων. Δραστική μείωση των Δημοσίων μη παραγωγικών
δαπανών δεν έχει γίνει. Η τόνωση της υγιούς επιχειρηματικότητας και η κατάργηση της γραφειοκρατίας παραμένουν
συνθήματα. Η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή συνεχίζει να ταλανίζει τους Εθνικούς
Λογαριασμούς με αποτέλεσμα όλο το φορολογικό βάρος να έχει μετακυλήσει στις
πλάτες των μισθωτών προς εξεύρεση πόρων. Η διαφθορά και η ατιμωρησία των
δημοσίων λειτουργών έχει φτάσει σε σημείο που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι αν είχαν παρθεί μέτρα άμεσα και χωρίς
χρονοτριβή μείωσης των μη παραγωγικών κρατικών δαπανών, δεν θα υπήρχε ανάγκη
μείωσης των εισοδημάτων των συνταξιούχων και των μισθωτών και θα μπορούσαν έτσι,
να είχαν βρεθεί πόροι για Δημόσιες Επενδύσεις που θα ενεργοποιούσαν ξανά την
αγορά.
Θεωρώ, ότι στις ιστορικές στιγμές που ζούμε, όσοι πολιτικοί με λογική μας
έχουν απομείνει, πρέπει να
επαναπροσδιορίσουν τις πολιτικές αυτές που θα μας φέρουν ξανά κοντά στην Ευρώπη.
Η εξουσία που άσκησαν τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης
μας διέφθειρε με τους διορισμούς στο
Δημόσιο. Δημιούργησε ένα υδροκέφαλο κρατικό μηχανισμό που οδήγησε στην
οικονομική κατάρρευση και την διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Η αριστερά έχει εγκλωβιστεί σε συνθήματα και πρακτικές του περασμένου
αιώνα. Δεν δίνει λύσεις, ή οι λύσεις που προτείνει, οδηγούν μαθηματικά στην
σύγκρουση με τους εταίρους μας και στην έξοδο της χώρας από τη ζώνη του Ευρώ
και την Ευρωπαϊκή Ένωση με ότι αυτό συνεπάγεται.
Χρειαζόμαστε, Εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης. Ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών
αλλαγών, αναγκαίων για τη Ελληνική Οικονομία, ικανό να αντιμετωπίσει τις στρεβλώσεις
της και που θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη. Οικονομικό πρόγραμμα, πάνω στο οποίο
όλα τα κόμματα της Βουλής θα έπρεπε να έχουν διαμορφώσει θέσεις, να προτείνουν
λύσεις και μεθόδους δράσης, που θα βοηθούσαν τη χώρα να αντιμετωπίσει την
κρίση. Ένα πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης. Εθνικό πρόγραμμα, το οποίο ο
κυβερνητικός συνασπισμός δεν διαθέτει και δεν πρότεινε ποτέ στην ΤΡΟΙΚΑ.
Πέτρος Βιρβίλης
Οικονομολόγος
